- ز یزدان دان، نه از ارکان، که کوته دیدگی باشد              که خطّی کز خرد خیزد، تو آن را از بنان بینی

- ما به دریا حکم طوفان می دهیم           ما به سیل و موج فـــرمان می دهیم

- رودها از خود نه طغیان می کنند          آن چه می گوییم ما، آن می کننــد

- نقش هستی نقشی از ایوان ماست    خاک و باد و آب، سرگردان ماست

- سوزن ما دوخت، هر جا هر چه دوخت     زآتش ماسوخت،هرشمعی که سوخت

- ما چو چنگیم و تو زخمه می زنـــی    زاری از مـا نـی تـــو زاری می کنـی

- ما چـو ناییم و نوا در ما ز توست   ما چو کوهیم و صدا در ما ز توست

- ما چو شطرنجیم اندر برد ومات   برد ومات ما ز تست ای خوش صفات

- روی کسی سرخ نشد بی مدد لعل لبت   بی تو اگر سـرخ بود از اثر غازه شود

1- معشوقه به عاشق خود گفت که: مادر تو با من ناسازگاری (جنگ) می کند.

2- هر جا و هر وقت من را می بیند چین به پیشانی و ابرو می اندازد و به من با خشم  اخم می کند.

3- مادرت با نگاه خشم آلود خود گویی تیری به دل نازک من می زند.

1- رعد و برق در مقابل شوق و اشتیاق من شراره ای (شعله ای) بیشتر نیست و شعله در مقابل من مانند کودکی سوار بر نی است.

2- آرزوهای دنیا (ثروت ، قدرت و ...) و آخرت برای من مانند گرد و غبار کف پایم بی ارزش هستند.

1-من بارها گفته و باز هم می گویم که دین و آیین من مهرورزی و محبت.

2-در آیین مهرورزی پرستش در حالت مستی است و انسانهای هوشیار جزو این گروه نیستند.

3-عاشقان به فکر شادی ، راحتی ، خوابیدن و خوردن نیستند.

1- روزی انسان فضول و عیب جویی به مجنون گفت: معشوقی زیباتر از لیلی برای خود پیدا کن.

2- اگر چه لیلی در نظر تو مانند حوری(زن بهشتی) زیباست اما سراسر وجود او عیب و نقص و زشتی است.

3- مجنون از سخنان انسان فضول خشمگین شد و در حالی که با خشم می خندید به او گفت:

بحر: مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف     سعدی – سبک عراقی

پاسخ خودآزمایی زبان و ادبیات فارسی (1) پیش دانشگاهی

در ادامه مطلب

1- گوش کن که نی ( مولانا )چگونه  حکایت می کند و از جدایی خود از عالم معنا گلایه  و شکایت  دارد.

2- از آن زمان که مرا از  عالم معنا  جدا کرده اند  همه ی هستی از فریاد   من ناله   سر داده اند .

3- برای بیان  در اشتیاق ، شنونده ای  می خواهم   که دوری  از حق  را ادراک   کرده و دلش از درد  و داغ  فراق  سوخته   باشد .

4- هر کس که   از وطن  اصلی خود ( بازگشت به سوی خدا )  دور شده باشد،  دوباره  خواهان  بازگشت  به آن جاست .

1-  وقتی که جمشید  مغرور شد و خود را خدا خواند شکست خورد و اوضاع دگرگون شد.(تغییر کرد.)

2- آن انسان سخن گو (نکته گوی) باهوش بسیار زیبا گفته: زمانی که به قدرت رسیدی بیشتر خداوند را عبادت کن و  بنده ی او باش.(به فرامین او عمل کن)

3- هر کس که نسبت به خداند ناسپاسی کند از همه چیز و همه کس می ترسد و ضربه می خورد.

1-  وقتی که جمشید  مغرور شد و خود را خدا خواند شکست خورد و اوضاع دگرگون شد.(تغییر کرد.)

2- آن انسان سخن گو (نکته گوی) باهوش بسیار زیبا گفته: زمانی که به قدرت رسیدی بیشتر خداوند را عبادت کن و  بنده ی او باش.(به فرامین او عمل کن)

3- هر کس که نسبت به خداند ناسپاسی کند از همه چیز و همه کس می ترسد و ضربه می خورد.

ضحاک پادشاه تازی انسانی ناپاک بود. او برای این که دو ماری که بر شانه اش روییده بودند را سیر نگهدارد، هر روز مغز دو انسان را به آنها می داد. او  شبی در خواب دید که پسر جوانی با گرز بر سر او می کوبد. یک پیشگو به او گفت این پسر فریدون نام دارد. ضحاک هرچه به دنبال فریدون گشت او را پیدا نکرد. بنابراین به راه حلی فکر کرد. راه حلش این بود که گواهی ای بنویسد و همه بزرگان آن را امضا کنند. براساس این گواهی ضحاک به جز نیکی کاری نکرده است و حرفی جز به راستی نزده است. همه بزرگان به ناچار این گواهی را امضا کردند. اما ناگهان صدای داد و فریاد کسی از بیرون به گوش رسید. وی کاوه آهنگر نام داشت که درفش کاویانی او در تاریخ مشهور است.

...